Działalność Grupy Wsparcia Rodziców Dzieci Niepełnosprawnych przy Ośrodku Rehabilitacyjnym w Kościanie
Rodzice i opiekunowie są często bezradni wobec choroby i nieprzygotowani do opieki nad swoimi niepełnosprawnymi dziećmi. Nie wiedzą, jakie mają prawa, czują się upokorzeni przez los.
Opiekunowie dziecka z problemami intelektualnymi i ruchowymi mogą stać się ofiarami albo zwycięzcami w walce z codziennym życiem, z zapewnieniem codziennych potrzeb swoim dzieciom. Niepełnosprawność dotyka w większym lub mniejszym stopniu wiele rodzin.
Grupa Wsparcia Rodziców Dzieci Niepełnosprawnych jest grupą samopomocową uruchomioną i prowadzoną przez osoby przeżywające podobne trudności.
Działamy od września 2004 r. Spotykamy się kilka razy w roku.
Cele działania Grupy to:
- dzielenie się doświadczeniem w celu pokonywania trudności,
- dzielenie się wsparciem emocjonalnym,
- zwalczanie bezradności wobec problemu, choroby, trudnej sytuacji życiowej,
- budowanie siły, nadziei, i poczucia wartości wśród uczestników,
- wymiana użytecznych informacji,
- szukanie wspólnymi siłami rozwiązań.
Na nasze spotkania przybywają rodzice korzystający z usług Ośrodka Rehabilitacyjnego, a także należący do Stowarzyszenia „Dać Pomoc".
Chętnie uczestniczą w spotkaniach pracownicy Ośrodka, panie psycholog i logopeda oraz nauczyciele. Spotykamy się w sali Ośrodka Rehabilitacyjnego.
Programy spotkań zawierają dyskusje, opowiadanie własnych historii związanych z problemem, rozmowy o uczuciach, przyswajanie przydatnej wiedzy czy umiejętności. Dzielimy się informacjami istotnymi ze względu na potrzeby uczestników. Jest poezja i wzruszające teksty. Zapraszamy też gości. W Grupie obowiązują następujące zasady:
- zasada wymiany - wszyscy w równym stopniu potrzebują wsparcia i uwagi innych,
- zasada dyskrecji - nie wynosi się poza Grupę tego, o czym mówią inne osoby,
- każdy mówi o sobie - nie jest to czas na opowiadanie o cudzych sprawach,
- nikt nikogo nie ocenia - aby każdy mógł czuć się bezpiecznie,
- nie udzielamy sobie rad - jest wiele innych miejsc i osób, które oceniają i pouczają - Grupa nie pełni takiej roli,
- staramy się być dobrymi słuchaczami.
Karta z historii Grupy
Działalność Grupy nabrała tempa, gdy na paĹşdziernikowym spotkaniu w 2004 r. wypłynął problem edukacji i rehabilitacji dzieci głęboko upośledzonych powyżej 18 roku życia. W Ośrodku Rehabilitacyjnym prowadzącym usługi w zakresie opieki dziennej z rehabilitacją i możliwością edukacji tylko dla dzieci, dla takich osób, dzieci powyżej 18 roku życia, wówczas prawnie nie było miejsca.
Nikt głęboko upośledzony po 18 roku życia nie staje się sprawny i dorosły. Pozostaje dzieckiem przez całe swoje życie. W Kościanie nie było placówki, która pomogłaby rodzinie w opiece nad niepełnosprawnym dzieckiem upośledzonym umysłowo w stopniu głębokim, które osiągnęło 18 rok życia.
Jak podołać 24 godzinnej opiece nad chorym dzieckiem, bez kilkugodzinnego wytchnienia podczas pobytu dziecka w placówce opiekuńczej? Przed takim problemem stanęły dwie matki przychodzące na nasze spotkania.
Na spotkaniu naszej Grupy Wsparcia zrodził się pomysł, by poprosić o pomoc pana Starostę Powiatu Kościańskiego. Pan Starosta odniósł się do nas i naszego pisma z wielkim zrozumieniem i właściwie od razu miał dla nas pełną nadziei, pozytywną odpowiedĹş, chociaż jeszcze nie konkretną.
Spotkanie odbyło się 13 grudnia 2004 r., a już 13 stycznia 2005 r. otrzymałyśmy informację telefoniczną od dyrektor Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie, że sprawa jest w toku. PCPR, na skutek wniosku (naszego) rodziców do Starosty, wystąpiło do Urzędu Wojewódzkiego o zgodę i środki na rozpoczęcie działalności nowej placówki dla dorosłych niepełnosprawnych umysłowo i chorych psychicznie.
Byliśmy wszyscy bardzo szczęśliwi.
Ośrodek powstawał 2 lata. Przez ten czas z uwagą monitorowaliśmy proces jego powstawania. Na ośrodek został przeznaczony budynek po przychodni weterynaryjnej, przy ulicy Gostyńskiej w Kościanie. Na nasze spotkania zapraszałyśmy osoby z PCPR-u zajmujące się nowo powstającą placówką. Omawiałyśmy projekt architektoniczny adaptacyjny oraz statut ośrodka. Rozmawiałyśmy z prawnikami PCPR-u i kilkakrotnie z panem Starostą. Chciałyśmy mieć pewność, że w nowej placówce nasze dzieci zgodnie z prawem znajdą miejsce.
Na początku lutego 2007 r. Ośrodek Wsparcia, bo taką nazwę mu nadano, rozpoczął działalność.
Przebywać w nim może 20 podopiecznych. Ma ok. 100 metrów kwadratowych powierzchni i wszystkie urządzenia i pomieszczenia potrzebne osobom z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu głębokim. Jest także zapewniona pełna opieka specjalistów, a także dowóz podopiecznych, co ma kapitalne znaczenie dla ich rodziców. Wkrótce po otwarciu zostałyśmy zaproszone do zwiedzenia ośrodka (foto), w którego powstanie włożyłyśmy tyle serca.
